This is the dayyy

Vandaag is dé dag! Eddy is gisteravond (onze tijd) om 21.00 uur vertrokken en ik zag net dat hij een uur geleden is geland op Dublin. Over 1.5 uur gaan Ruben en ik hem ophalen!!! Ik ben best wel zenuwachtig hoor, jeetje... dit is toch voor altijd en niet voor een weekje. Maar heb er ook heel veel zin in en voel rust wanneer ik eraan denk dat hij hier ook gaat zijn.

De afgelopen dagen ben ik alleen dood en doodmoe. Natuurlijk heb ik meer gedaan dan normaal in huis maar het is echt supertof dat het eindelijk er weer een beetje uitziet. Alleen is de tol wel hoog want ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik alles voor elkaar moet gaan krijgen vandaag en morgen (dan is Ruben jarig, kinderfeestje enzo). Ach ik zie het ook wel, kan daarna altijd meer slapen ofzo. Het blijft wel lastig want mijn slaappatroon is zo anders dan anderen. Ik slaap echt 12 uur op een dag en dat heb ik ook echt nodig wil ik overdag in ieder geval wakker kunnen blijven.

Gisteren kreeg ik nog een onverwacht telefoontje. B belde me. Ik had ze al sinds Rubens kraamtijd niet meer gezien en vorig jaar had ik ze gebeld om te vragen wat er met J's graf gebeurt was (hun zoon, mijn exvriendje). Anyway, ze hadden het nog heel erg moeilijk zelfs na 17 jaar want nu had de zoon van een vriendin ook suïcide gepleegd net als J. Dus ik stond wel even te kijken toen ik op mijn telefoon B & L zag staan. B gaf aan dat hij iemand anders moest hebben maar verbonden was met mij. Ik vroeg ze hoe het ging en B zei dat het heel slecht ging. L heeft acute leukemie en was opgegeven. Hij was duidelijk helemaal verward en ik heb aangegeven dat ik hem snel zou bellen (want hij moest die ander toch echt hebben) en dat vond hij fijn.
Dit soort dingen maken me echt van slag. Het zijn zulke lieve, goede mensen en ze hebben de afgelopen 17 jaar niet meer geleefd en dan blijft die lieve man alleen achter. Vind het echt heel erg en ik hoop dat ik iets voor ze kan betekenen. Dat hij mij belde is niet voor niks toch?

Nu douchen, aankleden en mijn man ophalen van het vliegtuig! Hoe dubbel kan het leven zijn!

Karin