Tot mijn, toch wel iets, verrassing blijkt hij toch pdd-nos te hebben. Wel grappig, want welk kind heeft het tegenwoordig niet? Verder blijkt hij toch ook een boven gemiddeld tot begaafd IQ te hebben waardoor hij dus wel veel dingen zou kunnen aanleren. Nu moeten we op de wachtlijst van een bureau die thuisbegeleiding komen geven, wachttijd - 5/6 maanden! Het is wel fijn om te weten hoe Rubens gedachtengang is omdat ik hem toch ook heel vaak niet begrijp. Nu snap ik al iets beter hoe authisten denken en dat ik volledige informatie moet geven en het vooral allemaal volgens vaste dingen laten verlopen. Hier thuis gaat dat al prima en hebben we allebei geen "last" ervan, maar op school en grotere druktes raakt hij echt in paniek als het even niet zo gaat als hij voor ogen had.
Vind het wel heel vervelend voor hem omdat de wereld nog totaal egoïstisch is en men echt geen rekening houdt met authisten of mensen met andere stoornissen. Ik weet van mezelf hoe eenzaam een chronisch iets kan zijn en dan ben ik nog behoorlijk sociaal. Toch heeft hij een hele goede vriend die ook pdd-nos heeft en als die twee bij elkaar blijven hebben ze herkenning en steun aan elkaar. Heb ook wel het gevoel dat het in orde komt hoor.
Verder gaat het met mij even niet zo lekker omdat ik veel te veel stress heb weer. In het eerste geval om de operatie. Ben nog steeds enorm duizelig en zondag kreeg ik in een keer bloedingen. Doordat ik enorm aan het poetsen en opruimen ben geslagen op zaterdag ben ik nu kapot en er moet nog zoveel gebeuren. Vanmiddag ga ik twee nieuwe wassen ophangen en een was wegvouwen en de afwas moet echt gebeuren. Daarna ga ik even chillen en morgen breng ik Ruben weg naar mijn moeder - zondagavond komt hij dan pas weer thuis. Dus ik heb dan ook nog meer tijd om de boel aan kant te rommelen.
Daarnaast heb ik enorm veel stress, spanningen en vooral ook zorgen om een groep waar ik inzit. Er zit een meisje in die op een slinkse, manipulatieve manier de boel op zit te stoken en ze is daar zó goed in dat ik momenteel compleet genegeerd word. Waarschijnlijk denken de anderen dat ze daar goed aan doen, maar voor mij is het enorm frustrerend omdat ik zoveel geef om het werk wat we met z'n allen moeten doen en het op dit moment niet naar mijn tevredenheid gebeurt. Dit bepaalde meisje doet veel vertaalwerk en dat doet ze gewoon niet goed. Ze komt zelf uit het buitenland en is dus niet met Nederlands opgegroeit. Nu is ze een kei in bepaalde Nederlandse dingen maar heeft nog steeds moeite met de zinsopbouw en de lidwoorden. Ik heb hier veel kritiek op geleverd omdat ik vind dat het allemaal beter moet worden nagelezen, maar ik zie nog steeds dat dit niet gebeurt en met veel fouten het internet op gedaan wordt. Verder is er geen stuktuur of organisatie en ik weet gewoon niet meer wat ik de nieuwe mensen aan moet bieden. Vind het ook moeilijk om dit los te laten en over te geven omdat ik er juist zoveel om geef. Ook de mensen die erbij betrokken zijn gaan me aan het hart en ik heb echt alles al geprobeert om tot gesprek te komen, maar het haalt niks uit. Dus weer meer stress. Dit meisje wil mij ook kwijt hoor, heeft ze een paar jaar geleden ook al proberen te doen en was toen succesvol. Echter trap ik er niet nog een keer in en misschien is het het beste om haar zelf in haar eigen val te laten lopen. Dit soort dingen vormen zichzelf vaak wel. Hoop alleen dat ze snel tot inzicht komt en door gaat hebben dat dit niét in het voordeel van de groep en van het doel is.
Ik ben echt dolblij dat Eddy volgende week komt! Het zal zo fijn zijn om dit soort dingen met hem te kunnen bespreken! Vanavond ga ik hem bellen en morgen krijg ik de uitslag van de operatie van vorige week.
Op de goede afloop!
Karin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten