Update

Ik voel me slecht. Het lijkt of het leven uit me is gedropen en dat mijn karkas met het laatste beetje puf zich overeind probeert te houden. We zijn ook erg druk geweest, vorig weekend minicongres in België waar ik natuurlijk met de trein/bus/trein heen ben gegaan (6 uur onderweg). Na niet al te veel tijd lag ik al te pitten in de stoel en ben maar naar bed gegaan. De zondag ging het redelijk alleen op de terugweg reden we met iemand mee. Ik moest voorin zitten omdat zijn auto zodanig is dat je achterin je voeten bijna onder je gat hebt zo laag. Maar hij vond het nodig om mij een voedselpreek te geven. Het is duidelijk dat hij zich nog nooit heeft verdiept in ME en door mijn omvang er maar vanuit gaat dat ik me hele dagen vol loop te proppen met snoep! Ik merk dat ik me enorm ongemakkelijk en gefrustreerd begin te voelen door dit soort mensen die (natuurlijk vanuit hun "goedheid") je allerlei tips aan de hand doen maar believe me:"Ik heb écht alles al geprobeert in die 19 jaar!!!!". Enfin, toen we eindelijk thuis waren was ik ziek.

De rest van de week ging het zozo. Voelde me niet echt levend maar enfin, Eddy is ondertussen behoorlijk aktief als vrijwilliger dus ik kon wel genoeg rusten. Woensdag besloot ik dat we donderdag gingen picknicken aan de IJssel. Zo gezegd zo gedaan, wij op de fiets naar de IJssel. Ik had allemaal lekkere dingetjes gemaakt (tonijn, humous, stokbrood, kruidenkaas, drinken) en we namen een groot kleed mee. Ruben vermaakte zich prima en we hebben toch dik een uur daar gezeten. Het werd echter toch wat frisjes dus we hebben laten de spullen weer ingepakt en besloten met het pondje terug te gaan naar de overkant. Nog even langs de winkel waar Eddy vrijwilligerswerk doet (die was als enige open hahaha) en daarna op een terrasje zitten voor een drankje.
Vrijdag moest ik naar de orthopedagoog voor Ruben en ook daar ben ik op de fiets heengegaan. Daarna Eddy opgehaald in de winkel, schoenen voor hem gekeken, op de fiets naar huis, eten koken. En tijdens het eten koken was ik in een keer totaal de draad kwijt. Ik wist écht niet meer hoe ik eten moest koken. Volgens mij zag het er heel vreemd uit dat ik daar maar stond in het midden van de keuken met een krop sla in mijn hand. Ik heb nog nooit zo hard na moeten denken tijdens het eten koken. Zoiets gaat meestal, na al die jaren, toch wel behoorlijk automatisch maar ik had er echt enorm veel moeite mee om de logica ervan in te zien op dat moment.
Zaterdag wilde ik 's middags met mijn mannen naar de stad maar ik was aan het eind van mijn latijn. Ben eerst naar bed gegaan, toen ik eruit kwam heb ik ruzie gezocht met Eddy en ben daarna op de fiets gesprongen om 200 meter verderop op een redelijk rustig plekje in tranen uit te barstten en dat ook een half uur vol te houden. De gedachten die op dat moment door mijn hoofd gingen waren verschrikkelijk. Uiteindelijk besloot ik boodschappen te halen en hebben we 's avonds met z'n allen een filmpje gekeken. Toen Ruben naar bed was hebben Eddy en ik het uitgepraat en heb ik ook aangegeven dat ik het idee heb dat hij écht niet snapt wat ik doormaak (hoe kan hij dat ook?) en dat is heel moeilijk voor me. Eigenlijk niemand snapt het want aan de buitenkant zie je niks. Ik heb weer heel veel gehuild en vandaag ben ik ook slecht eraan toe. Ruben en Eddy zijn gaan fietsen (heb ze de camera meegegeven zodat ik straks ook een stukje mee kan genieten) en ik heb vanmiddag weer in bed doorgebracht nadat ik al pas om 11.30 eruit was.

Hopenlijk gaat het morgen weer wat beter want op dagen als deze vind ik er echt niks aan en kan ik me niet voorstellen dat het ooit beter met me zou kunnen gaan. Het voelt aan alsof ik doodga als ik nu mijn lichaam heel eventjes loslaat.. heel eng.

Op de goede afloop (hoewel ik daar nu even niet in geloof).

Karin

Kort postje

Even een kort postje anders denken jullie nog dat ik er niet meer ben. Maar ben er nog wel hoor. Het is een hele drukke week geweest. Dinsdag is Eddy aangekomen, woensdag Ruben jarig, kinderfeestje, zondag voor familie en vrienden en aankomend weekend gaan we naar België voor een minicongres. Het mag geen verrassing zijn dat ik ondertussen aan het eindje van mijn latijn ben en vandaag is een mega rot dag. Vanmorgen geslapen en vanmiddag (voor het eerst sinds lange tijd) weer naar bed geweest. Resultaat is dat ik nu echt misselijk ben en vanmiddag even dacht dat als dit mijn vooruitzicht is het voor mij allemaal niet hoeft. Gelukkig ben ik ondertussen weer wat bijgekomen mede door een flink glas cola en een lekkere douche en een heeeele lieve man (thank God for him!).

Ik zal binnenkort proberen om weer een update te geven maar nu moet ik vooral even wennen aan het feit dat ik niet meer alleen ben. Ruben vindt het heerlijk en ik ook maar het is wel extra energie dat verdeeld moet worden.

Op de goede afloop!

Karin

This is the dayyy

Vandaag is dé dag! Eddy is gisteravond (onze tijd) om 21.00 uur vertrokken en ik zag net dat hij een uur geleden is geland op Dublin. Over 1.5 uur gaan Ruben en ik hem ophalen!!! Ik ben best wel zenuwachtig hoor, jeetje... dit is toch voor altijd en niet voor een weekje. Maar heb er ook heel veel zin in en voel rust wanneer ik eraan denk dat hij hier ook gaat zijn.

De afgelopen dagen ben ik alleen dood en doodmoe. Natuurlijk heb ik meer gedaan dan normaal in huis maar het is echt supertof dat het eindelijk er weer een beetje uitziet. Alleen is de tol wel hoog want ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik alles voor elkaar moet gaan krijgen vandaag en morgen (dan is Ruben jarig, kinderfeestje enzo). Ach ik zie het ook wel, kan daarna altijd meer slapen ofzo. Het blijft wel lastig want mijn slaappatroon is zo anders dan anderen. Ik slaap echt 12 uur op een dag en dat heb ik ook echt nodig wil ik overdag in ieder geval wakker kunnen blijven.

Gisteren kreeg ik nog een onverwacht telefoontje. B belde me. Ik had ze al sinds Rubens kraamtijd niet meer gezien en vorig jaar had ik ze gebeld om te vragen wat er met J's graf gebeurt was (hun zoon, mijn exvriendje). Anyway, ze hadden het nog heel erg moeilijk zelfs na 17 jaar want nu had de zoon van een vriendin ook suïcide gepleegd net als J. Dus ik stond wel even te kijken toen ik op mijn telefoon B & L zag staan. B gaf aan dat hij iemand anders moest hebben maar verbonden was met mij. Ik vroeg ze hoe het ging en B zei dat het heel slecht ging. L heeft acute leukemie en was opgegeven. Hij was duidelijk helemaal verward en ik heb aangegeven dat ik hem snel zou bellen (want hij moest die ander toch echt hebben) en dat vond hij fijn.
Dit soort dingen maken me echt van slag. Het zijn zulke lieve, goede mensen en ze hebben de afgelopen 17 jaar niet meer geleefd en dan blijft die lieve man alleen achter. Vind het echt heel erg en ik hoop dat ik iets voor ze kan betekenen. Dat hij mij belde is niet voor niks toch?

Nu douchen, aankleden en mijn man ophalen van het vliegtuig! Hoe dubbel kan het leven zijn!

Karin

Moe

Het is niet zo'n heel lekkere dag vandaag. Vanmorgen werd ik na een onrustige nacht, waarin ik talloze malen wakker werd met het paranoïde idee dat we inbrekers hadden, al behoorlijk op tijd wakker. Ik kon echter niet meer slapen en besloot uit bed te gaan.
Gisteren was ik naar de kwantum geweest voor kussens en een nieuw dekbed voor op het logeerbed en daar had ik een hele goede herenfiets gezien in de aanbieding voor maar 140 euro! Dus die heb ik vandaag voor Ed gekocht en ben erop naar huis gefietst. Alleen hoopte ik dat ik vandaag genoeg energie zou hebben om boven de boel te stofzuigen maar hoe meer ik hier zat hoe meer ik in begon te stortten. Heb Ed nog even gebeld op skype en hem verteld van de aanslag op onze lieve Koningin en natuurlijk dat hij een fiets heeft nu, maar na het gesprek kon ik amper mijn ogen nog open houden. Ben dus om 4 uur in bed gedoken en ben er net weer uit. Denk dat ik zo maar even een pizzaatje haal en een dvd want vandaag komt er niks meer uit mijn handen.
Heb Ed ook al verteld hoe de zaken er hier thuis voorstaan en gelukkig doet hij daar niet moeilijk over en wil hij liever dat ik wat energie heb als hij aankomt dan dat het hier spik en span is. Maar zelf baal ik er wel van... Misschien heb ik morgen de energie weer terug!

Op de goede afloop!

Karin