Nog een update

Wat zou ik graag melden dat het ondertussen alweer een stuk beter met me gaat, maar helaas is dit niet het geval. Afgelopen zaterdag waren Eddy en ik eindelijk een weekend alleen. Ruben ging naar zijn vader en we hadden besloten om 's avonds naar de film te gaan en daarna een hapje te eten in de stad. Maar ja, pinksteren stond ook voor de deur dus 's middags moesten er eerst boodschappen gehaald worden omdat we maandag mijn ouders voor de bbq kregen. Omdat ons budget aan de lage kant is momenteel gingen we dus eerst op de fiets naar de Lidl. Dit ging op zich nog wel, alleen op de terugweg begon ik al te merken dat ik flink moe werd. Toch wilde ik zó graag met Eddy op stap dat ik thuis nog even ben gaan liggen en daarna op de fiets naar de stad. Eddy heeft me bijna de helft getrokken (arme jongen) maar dit was ook niet zo heel lekker omdat je je been toch in een rare positie hebt als je op de fiets zit en niet trapt. Enfin, om 19.15 begon Angels and Demons en ik kon er eigenlijk maar weinig van meekrijgen, was er gewoon niet helemaal meer bij. Daarna een stukje doorgefietst naar een lekker shoarmatentje en daar gegeten. Het was ondertussen al 22.30 toen we daar begonnen met eten! Het was heerlijk weer en we besloten ook nog even een drankje te doen op het terras. Rond middernacht vertrokken we richting huis....
En toen begon de ellende pas echt! Halverwege kon ik mijn trappers écht niet meer rondkrijgen. Ik was zo verschrikkelijk duizelig en mijn bovenbenen voelden aan als pap. Ik had er geen kracht meer in en het was best eng! Ik besloot dat we beter even een stukje konden gaan lopen. Zo gezegd zo gedaan... wij lopen. Maar onder het tunneltje kon ik echt nog maar voetje voor voetje me voortbewegen zonder tegen de vlakte te gaan. Toen we eindelijk uit het tunneltje waren konden we even zitten op een randje en ik was helemaal missselijk van de duizeligheid. Net of had ik veel te lang in een attractie gezeten die rondjes draaide. Op dat moment raakte ik ook lichtelijk in paniek omdat ik niet meer wist hoe we nu thuis moesten komen. Eddy bood nog aan om me achterop te nemen en dan mijn fiets aan de hand maar dat kon ik hem echt niet aandoen met mijn gewicht, en met de duizeligheid was ik ook veel te bang dat we samen tegen de vlakte zouden gaan!
We zijn dus een poosje blijven zitten en daarna ben ik toch maar weer op de fiets geklommen en zijn we snel naar huis gegaan. Wát was ik blij dat we weer thuis waren!

De volgende dag was ik ziek, en niet zo'n beetje ook! Mijn bovenbenen voelden aan of ze in elkaar geschopt waren en mijn hele buik was intens gevoelig. Ik moest om de 10 minuten de ademtechnieken gebruiken die ik ooit op zwangerschapsgym heb geleerd anders kon ik de pijn niet verdragen. Ben wel 15 keer naar het toilet geweest en wat eruit kwam was niet goed! Ook had ik veel last van zenuwpijn in mijn tenen.

Maandagmiddag ben ik nog even gaan liggen voordat mijn ouders kwamen en daarna ging het eigenlijk wel weer. We hebben 's avonds zelfs nog een stukje gelopen maar ik merkte al snel dat de man van mijn moeder (die 90 wordt deze maand en slecht ter been is) meer kon lopen dan ik (hoezo confronterend!). Ik blijf maar duizelig en af en toe heb ik een bonk in mijn hoofd waarna de wereld gewoon even wegvalt zeg maar. Heel naar. Misschien komt het nog van de ruggeprik? Maar ja, dat is ook alweer wat langer geleden.

Dinsdag was Ruben nog vrij maar heb ik veel tijd doorgebracht in bed. Pas vanaf een uur of 3 begon ik weer wat op te leven en zijn we samen even naar het winkelcentrum gegaan voor boodschappen en een ijsje. Ruben ging op de fiets, ik ging lopend. Dit ging eigenlijk helemaal niet lekker en ik was weer heel de tijd duizelig. Ruben heeft gelukkig de boodschappen naar huis gebracht en in de vriezer en koelkast gedaan zodat ik heel rustig aan thuis kon komen.

Gisteren was Eddy thuis en moest ik eigenlijk naar Autimaat in Doetinchem. Wij gaan daar hulp van krijgen wat betreft Rubens pddnos. Maar dinsdagavond zag ik dat ik 2 UUR onderweg zou zijn naar daar + 2 uur terug + 1 uur gesprek = 5 uur! Dit zag ik écht niet zitten en ik heb ze gebeld met de vraag of de intake niet telefonisch kon omdat ik geen mogelijkheid zag om naar hun toe te komen. Ze waren enorm begripvol en stuurden de intaker gewoon hierheen! Echt, fantastisch!!!
Het was een hele fijne vrouw en ik moest natuurlijk weer vanalles vertellen en enorm mijn aandacht erbij houden. Toen we een uurtje bezig waren werd ik dus gewoon duizelig op de stoel! Ik merkte dat dít me al teveel was en eerlijk gezegd werd ik daar wel een beetje somber van. Gelukkig ging ze toen ook vrij snel weg en hebben we goede afspraken kunnen maken. In november is Ruben zo'n beetje aan de beurt en in de tussentijd blijft hij gewoon naar psiegel gaan. Ruben ging 's middags naar Bart en ik was ondertussen echt niet lekker. Eddy heeft me op de bank geholpen en daar ben ik even gaan liggen. Ik wilde eigenlijk met hem naar de winkel om eten te halen voor lunch en avondeten maar kon niet meer op mijn benen staan. Dus dan maar even liggen. Mijn vriendin kwam toen nog binnen met haar dochtertje maar gelukkig begrepen ze wel dat ik nu even niks kon. Na een poosje ging het weer iets beter en besloot ik tóch met Ed naar de winkel te gaan, op de fiets zodat we er sneller zouden zijn!
Nou, ik heb het geweten! Vanaf het moment dat ik op de fiets stapte begonnen mijn benen alweer te protesteren, trok me er niks van aan en ging door. Toen we bij de supermarkt aankwamen kon ik al bijna niet meer op mijn benen staan (we hebben het hier over 400 meter van mijn huis) en moest ik bij Eddy aan de arm door de albert heyn gesleept worden. De rest van de dag heb ik voor pampus op de bank doorgebracht.

Vandaag ben ik moe, heel erg moe. En mijn linkerbeen doet zoveel pijn. Wilde eigenlijk naar de markt om appeltjes te kopen die Ruben zo lekker vindt, maar stuur morgen Eddy wel - hij moet toch in de stad zijn. Vanmiddag heb ik geen keus, ik moét naar de winkel want moet groenten hebben voor vanavond (Eddy wil soep, kennelijk maak ik een killer groentesoep hahaha, kan ik toch nog iets). Ik doe het vandaag dus maar rustig aan, ga zo even douchen en me dan aankleden. Misschien dat ik zelf probeer naar de winkel te hobbelen in een slakken tempo... Is het dan toch tijd voor een scootmobiel?

Op de goede afloop!

Karin