Augustus pas

Gisteren kreeg ik bericht van het Roessingh; 24 augustus kan ik komen voor de revalidatie.

Eigenlijk was ik eerst een beetje terleurgesteld dat ik nog zo lang moet wachten voordat ik aan de beurt ben. Kennelijk zijn er zoveel mensen dat de twee groepen die in mei beginnen al vol zijn, en dat is natuurlijk al erg genoeg want dit betekent dat er toch behoorlijk veel mensen zijn die met ME te maken hebben (en CVS). Maar goed, ik was ook graag begonnen in mei - wil dit voor eens en altijd achter me laten!

Maar goed, het gaat dus augustus worden en ondanks mijn ongeduld lijkt dit wel beter te zijn voor Ruben en Eddy. Eddy komt 5 mei naar Nederland en Ruben en hij hebben elkaar eigenlijk nog maar 2 weken meegemaakt toen hij hier was in November. Om dan, 6 dagen na aankomst, Eddy al met Ruben op te zadelen is misschien iets te snel. Nu we wat meer tijd hebben kunnen die twee ook wat meer aan elkaar wennen, Eddy kan wat mee in ons ritme en zien hoe de dingen hier gaan, Ruben kan wennen aan het feit dat hij nu in een keer ook naar iemand anders moet luisteren etc. etc. En daarbij gaat Ruben de eerste 2 weken van Juli met zijn vader op vakantie en dan hebben Eddy en ik ook even tijd voor elkaar. Het zal voor iedereen wennen wezen. Ruben en ik zijn ruim 8 jaar alleen geweest en om dan weer te gaan samenwonen zal er best inhakken.

Gisteren had ik een vreemde dag. Ik werd 's ochtends al heel vroeg wakker door een auto die maar niet wilde startten buiten en daarna kon ik niet meer in slaap komen. Toen Ruben naar school was voelde ik me op zich best wel fit, maar omdat ik over moest blijven op school durfde ik het niet aan om wakker te blijven. Dus ik ben weer naar bed gegaan en om half 11 werd ik weer wakker. Op school is het altijd geweldig! Op de een of andere manier heb ik altijd alle meiden (en sommige jongens) van de klas bij me op de bankjes zitten. Ze willen me altijd vanalles vertellen en nieuwe grapjes vertellen. Ik ben zo verschrikkelijk blij dat ik Ruben naar die school heb gedaan, een van de beste keuzes die ik gemaakt heb voor hem.
Ik merk dat ik het erg leuk en gezellig vind om bij kinderen te zijn. Misschien dat ik "later" wel iets in het onderwijs kan gaan doen? Lijkt me in ieder geval ontzettend leuk! Maar we zullen het zien.
Ruben en ik zijn om 3 uur zijn vriendje op wezen halen van school want ik moest nog even mee naar zijn ouders om te vragen of Ruben daar dinsdag na school (en misschien de nacht) kan blijven. Ik moet namelijk dinsdag voor de 2e keer aan mijn baarmoedermond geopereerd worden. In 2007 had ik ook al PAP3b en nu heb ik dat dus weer. Omdat ik het poliklinisch écht niet zag zitten hebben we besloten om het toch weer met een ruggeprik te doen in een dagbehandeling. Echter ben ik de vorige keer 8.5 uur onderweg geweest van opname tot ontslag, het duurt best wel lang voordat die verdoving uitgewerkt is en je weer het ziekenhuis uit kunt wandelen, dus als ik aan het eind van de dag pas aan de beurt ben moet ik een nachtje blijven. Ik ben echt blij met die ouders! Ze zijn er altijd voor Ruben en mij en niks is ze ooit teveel. Normaal gaat mijn moeder wel mee maar die komt niet altijd haar afspraken na dus daar ga ik niet nog een keer een risico mee lopen.

Dus dinsdag in mijn uppie naar het ziekenhuis :( kijk er niet echt naar uit en ik hoop dat ze genoeg baarmoedermond over kan laten om mij nog een kindje te laten dragen.. Ein Od Milvado.

Op de goede afloop!

Karin