Weer thuis

Gisternacht had ik best goed geslapen, was niet echt zenuwachtig en in de morgen heeft Ruben zijn eigen brood gesmeerd zodat ik iets langer kon blijven liggen.
Rond 8.45 ben ik er ook uitgegaan, laptop aan en de lessen van die nacht gedownload en op mijn mp3 gezet zodat ik die in het ziekenhuis kon luisteren, douchen, aankleden, tas pakken (boeken erin!) en om 10 uur met de bus naar het ziekenhuis. Ik was netjes op tijd en moest route 150 hebben, de dagbehandeling. Dit was nog een behoorlijk eind lopen dus tegen de tijd dat ik er was was ik al best moe. Ook omdat ik voor mijn doen enorm vroeg was opgestaan.
Er was een hele leuke zuster, meiske van 23 die stage liep, en ze begon me het hemd van het lijf af te vragen en begon daarna uitgebreid te vertellen over haar vriend die het had uitgemaakt maar nu nog wel met hem samenwoonde tot 1 mei etc. Vond het wel lief maar ik hoop voor haar eigen draagkracht dat ze afleert om zo persoonlijk te zijn met patiënten. Enfin, na de nodige paracetamolletjes en oxacepammetjes moest ik me in een operatieschortje hijsen. Ik heb zo'n hekel aan die gevallen! Gezien het feit dat moedertje natuur me aardig bedeeld heeft schieten die knoopjes altijd onder mijn armen open en dan lig ik daar met mijn bovenlijf half bloot! Echt niet fijn, maar vooruit, maar flink onder de dekens kruipen want het was toch flink koud daar.
Ondertussen arriveerde mijn tegenover buurvrouw en die moest eerst aan de longcocktail. Ik werd er zelf een beetje naar van en ging lekker met mijn mp3 speler op muziek luisteren. Dit was behoorlijk rustgevend en ik merkte dat ik heel slaperig was al (lang leve de oxacepam!). Een dik uur later werd ik naar de voorbereidingskamer gebracht en het fijne, in vergelijking met de vorige keer, was dat ik gewoon in mijn bedje kon blijven liggen. Ik kreeg een infuus en werd aangesloten op hartbewaking en bloeddrukmeter. En toen moest ik weer wachten.. De arts kwam ondertussen even bij me (wat is het toch een fantastisch mens!!!) en vertelde me dat het ochtendprogramma aan het uitlopen was en of ik nog vragen had. Meteen even gevraagd hoe groot zo'n baarmoedermond eigenlijk is en of ik nog wel een kind kon dragen als er tot 2 keer toe iets afgehaald was. Maar ze moest eerst even bekijken hoeveel eraf moest en daar zouden we het later over hebben dan.
Enfin, na een uur lag ik er nog steeds en ook het verpleegkundig personeel begon vragen te stellen over mijn verblijf daar LOL. Maar eindelijk werd ik opgehaald en werd ik een super-de-luxe operatiekamer ingereden met een mega computerscherm ín de muur.. echt zo hightech! Geweldig! Ik weet nog dat ik op de operatietafel moest gaan en dat ik het zo verschrikkelijk koud had, maar nog voor de ruggeprik gezet was had ik al een roesje te pakken en ik weet verder dus niet echt veel meer! Lang leve het roesje!!!

Terug op zaal was het een gezellige boel met nog 3 vrouwen die door de gynacoloog geholpen waren. Eentje (met de longmachine) had hetzelfde ondergaan. Een meisje was gecurriteerd ivm miskraam en haar hadden ze toch per ongeluk door de baarmoeder heen gepikt! Echt shock! Ze had dus ook behoorlijk wat pijn maar hopenlijk valt het achteraf toch mee voor haar. We hebben in ieder geval gezellig gekwebbeld en de verdoving was dit keer ook veel sneller uitgewerkt dan de vorige keer. In de uitslaapkamer kon ik mijn benen alweer bewegen tot aan mijn knieën ongeveer maar de kussentjes onder de voeten bleef heel lang (rotgevoel!). Uiteindelijk kon ik natuurlijk weer niet plassen en pas na 4x naar de wc te zijn gehobbeld kwam het eruit! Toen kon ik bellen dat ik opgehaald wilde worden maar al met al waren we pas om 20.45 uur thuis!!! Echt een hele rit. Ruben heeft nog even zijn fiets opgehaald en toen zijn we tegelijk naar bed gegaan want ik was helemaal munt.

Vandaag gaat het op zich wel lekker. Van de wond zelf heb ik helemaal geen last. Geen pijn, geen bloedverlies, helemaal top! Mijn rug doet alleen wel wat pijn en toen we net naar de winkel liepen merkte ik toch wel dat dat misschien nét even iets te hoog gegrepen was al voor vandaag want ik moest om de zoveel tijd toch wel even gaan zitten anders begonnen mijn benen te zwabberen. Maar al met al mag ik echt niet klagen hoor!

Wat trouwens nog wel grappig was was dat ik met een soort van luchtbed/hovercraft van de operatietafel naar mijn bed "gebracht" werd. Super gaaf zo'n ding! Hij ligt onder je en wordt opgeblazen, vervolgens zweeft hij (ofzo.. was natuurlijk niet de helderste) naar je bed en daar wordt hij weer leeggelaten. Helemaal super, geen gedoe met tilliften enzo! Ook beter voor de mensen die daar werken!

Volgende week woensdagmiddag belt mijn gyn me voor de uitslag!

Op de goede afloop!

Karin